Deze titel is voor sommigen hard of shockerend maar ik heb er geen angst voor om delicate onderwerpen af en toe in vraag stellen. Het is niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen. Wat ik wil bereiken is dat mensen op zijn minst gaan nadenken. Het onderwerp van deze blog is namelijk een eerlijk pleidooi om goed na te denken alvorens je aan kinderen begint. Dit ligt bij sommige mensen gevoelig, onder meer bij mensen die ongewild kinderloos zijn. Dat begrijp ik. Maar of je nu een kinderwens hebt of bewust kinderloos door het leven gaat, het is telkens een keuze met grote gevolgen.
Naar mijn gevoel is het voor de meeste mensen een evidentie om kinderen te hebben. Huisje, boompje, kindje… het lijkt zo vanzelfsprekend. Uiteraard wil ons menselijk instinct dat we ons voorplanten maar in deze tijden en met ons moderne verstand moeten we er misschien beter over nadenken.
Een kind is geen bewijs dat je relatie goed is. Evenmin is het een logisch gevolg van het leven ‘zoals het hoort’. Een kind is een individu met een vrije geest dat de kans moet krijgen om zich te ontwikkelen tot zijn beste potentieel. Hiervoor moet het opgroeien in een veilige, stabiele en stimulerende omgeving waar het de tijd krijgt om mentaal en fysiek te rijpen op zijn tempo en waar het de aandacht krijgt die past bij zijn persoonlijkheid en talent.
Een kind mag geen kopie worden van hoe jij het leven ziet. Het moet zijn eigen weg zoeken en een eigen mening ontwikkelen over leven en dood. Het zal jou als ouder hopelijk dankbaar zijn maar het kan het jou evengoed kwalijk nemen dat je het in conflict hebt gebracht met lijden en dood. Een kind zal jou meestal graag zien maar niet altijd ontzien. Elk kind heeft een eigen karakter gevormd door alle indrukken en ervaringen die het opdoet vanuit zijn eigen kosmische zijn.
Nooit het gevoel kennen om je eigen vlees en bloed te kunnen vasthouden en beschermen. Niet kunnen beleven dat je een mooi mensje op de wereld hebt gezet dat mogelijk mooie dingen zal doen… Nooit favoriete opa of oma kunnen zijn… Dit mis je allemaal als je bewust en zeer overwogen hebt gekozen om een kind geen leven cadeau te doen, een leven dat onlosmakelijk ook zou verbonden zijn met lijden en doodgaan. Velen blenden dit laatste met de mooie momenten in het leven. Je hoopt dat je kind ziekte en pijn, verdriet en onrechtvaardigheid wel zal aankunnen naarmate het opgroeit of er misschien zelfs van gespaard zal blijven.
Waarom zijn er dan steeds meer jongeren die het al op zeer jonge leeftijd niet meer zien zitten? Zij beseffen al vroeg dat je alles waarvoor je leeft ooit weer moet afgeven? We verwachten ook steeds meer van het leven, de prestatiedruk is immens groot geworden. Alles moet top en wow zijn. Wij hebben een onhaalbare levensstandaard gecreëerd waar de meesten van ons nooit aan kunnen voldoen. Er wordt veel gepraat maar er verandert niets. Het zijn allemaal goedbedoelde schijnvertoningen om het geweten te sussen.
Als je anders bent word je nog steeds vaker uitgesloten dan begrepen. Nog steeds ben je minder mens als je niet naar behoren functioneert in het werk-en leefmodel dat is gebaseerd op meetbaar perfectionisme. Op alles wordt een tijd gezet. Als een kind meer tijd nodig heeft dan het ontwikkelingsmodel waaraan het volgens zijn leeftijd moet voldoen dan krijgt het vaak al een label opgeplakt die het kind minder gelijke kansen geeft. Een kind op de wereld te zetten zonder mentale of fysieke beperkingen is geen garantie. Je zal maar een kind krijgen dat extra zorg nodig heeft en nooit zelfstandig kan functioneren. Ben je er als ouder dan altijd gerust in dat het die zorg zal krijgen als jij er niet meer bent? Zal je kind ook ‘dankbaar’ zijn voor het leven? Gelukkig denkt niet iedereen zo, anders zou onze soort uitsterven. Anderzijds zou het voor onze planeet misschien niet eens zo slecht zijn. We hebben helaas het grootste aandeel in het verwoesten van onze planeet.
Voor velen is een kinderwens een natuurlijk gevolg van het leven, het maakt het leven compleet. Een kind mag echter geen lijm zijn voor je relatie. Een relatie moet ook zonder kind voldoende zijn. Het is niet verkeerd om een kinderwens te hebben om je leven nog mooier te maken maar wees eerlijk in je motivatie. Je hebt een kind in de eerste plaats voor jezelf, niet voor het kind want dat heeft geen enkele inspraak. Het zou mooi zijn als een kind zelf een teken kon geven dat het dit leven wil meemaken met al zijn voor en tegens.
Ik vraag mij soms af hoeveel kinderen er zouden kiezen om geboren te worden als ze van in de buik via een gordijntje even een blik op het leven konden werpen. Nog geen emotionele verbinding met het leven of met mensen, gewoon even alles zien gebeuren… vreugde en verdriet, lijden en dood. Zouden velen niet kiezen om toch maar niet op aarde te komen?
Hoeveel mensen hebben voldoende tijd om hun kinderen zelf op te voeden? Vaak is de carrière toch te belangrijk en komen onthaalmoeders of grootouders in een opvoedende rol. Daar gaat het vaak fout want kinderen verharden al op jonge leeftijd omdat ze een stuk menselijke aandacht en huiselijke warmte missen. Daardoor kan een gebrek aan inlevingsvermogen met de medemens ontstaan .
Erger nog is het als mensen met kinderen zeggen dat ze – indien ze opnieuw konden kiezen – geen kinderen zouden nemen. Welk gevoel geef je dan aan je kind, dat zij een vergissing zijn? Kinderen heb je voor het leven en niet voor even…
Ik ken ouders die vinden dat eenmaal hun kind de deur uit is en zelfstandig woont, het zijn plan moet trekken, ook als ze het moeilijk hebben. Hoe moet ik dit dan begrijpen? Was het kind er enkel in functie van het verwachtingspatroon (het ideale gezinnetje)? En eenmaal het kind volwassen, is het dan enkel nog kind om voor mij te zorgen als ik als ouder later zorg nodig heb?
Je kind heeft nooit gevraagd om er te zijn. Het was jouw keuze om het op deze wereld te zetten. Je kan en mag niet verwachten dat je kind zich verplicht voelt om voor jou te zorgen. Als de relatie goed is kan je enkel hopen dat jouw kind het verantwoordelijkheidsgevoel heeft om iets terug te doen. Als ouder kan je niet verwachten dat een kind een deel van zijn leven moet opofferen en plannen in functie van jouw ouder worden.
Als je alles hebt gedaan om je kind een zo goed mogelijk leven te geven dan zal het kind uit respect en liefde meestal graag verantwoordelijkheid nemen en jou niet aan je lot overlaten. Eigenlijk heb je een situatie gecreëerd waarin je kind niet anders kan dan deze taak op te nemen of anders met een schuldgevoel verder moet.
Niemand wil als ouder zijn kinderen tot last zijn maar toch is dat een natuurlijk gevolg van respect om als kind toch ergens verantwoordelijk te voelen voor het welzijn van je ouders. Nu ik zie hoe mijn eigen ouders aftakelen en machteloos staan tegen het einde waar ze elkaar moeten leren loslaten, ben ik ergens blij dat ik geen kinderen heb. Ik wil hen conflicten met de onfairheid van het leven besparen.
Ik ben geen pessimist, wel realist. Ik leef graag, maar ik durf ook naar de minder mooie kant van het leven kijken. Kinderen zijn onschuldig, puur en onbezoedeld. Ik vind het zo erg dat ze moeten opgroeien in een wereld die steeds harder wordt en ontmenselijkt terwijl het leven op zich al zo hard kan zijn.
Je kan nog zo je best doen om een mooi mens te zijn, het leven houdt daar geen rekening mee en het zijn niet altijd degenen die het goed willen doen die gespaard blijven van lijden. Misschien is het omdat ik hoogsensitief ben dat ik het verdriet onder de huid van de mensen zo intens ervaar. Ik was bang dit ook te moeten voelen bij mijn eigen kinderen. Ieder mens zou het recht en de kans moeten hebben op een volwaardig leven zonder lijden om dan een pijnloze snelle dood te kunnen sterven. Jammer genoeg zit het zo niet in elkaar…
Voor alle liefhebbende ouders met kinderen geef ik graag deze raad: laat je kind zo lang mogelijk kind blijven. Laat je niet in verleiding brengen door een systeem dat enkel op prestatiemeting gericht is. Geloof in het potentieel van je kind en toon interesse in zijn talenten. Laat het zich ontwikkelen op zijn eigen tempo. Geef het de ruimte om fouten te maken en te ontdekken waar zijn natuur ligt.
‘Rijpen is een proces van laten worden, niet van moeten worden’
(Cellbuilding Mental Coaching)
Overtuig je kind dat het bijzonder is zoals het is en niet zoals het zou willen zijn. Laat het geloven in zichzelf en weet dat het best anders mag zijn dan wat het perfectiemodel van de maatschappij verwacht.
Kind kunnen zijn is het allermooiste wat er is. De speelsheid en het geloof dat dromen werkelijkheid kunnen worden, het gevoel hebben dat mensen alleen maar goed zijn en slechte mensen alleen maar in verzonnen verhaaltjes bestaan… denken dat het leven nooit stopt, het gevoel hebben dat opa en oma altijd zo oud geweest zijn en niet jong hoeven te zijn om zich volwaardig goed te voelen maar in hun betekenis de rol van hun leven beleven zonder iets te moeten missen. Denken dat mama de mooiste is en papa de sterkste en dat beiden er altijd zullen zijn en er altijd zo blijven uitzien. Deze kindergevoelens zou een mens zijn hele leven moeten kunnen behouden. Het zijn die karaktertrekken die, als ze bij oudere mensen nog aanwezig zijn, dat beetje hoop geven dat niet alles verdwijnt van wat ooit was en tekenend was voor onze levenslust. Probeer dit stukje te bewaren en te beschermen, het is de inhoud van de ziel, de ziel waar ons sterkste zijn huist.
De meeste ouders zijn uiteraard goede ouders. Jammer genoeg zijn er ook ouders die het weliswaar goed menen maar eigenlijk zelf nog op zoek zijn naar wie ze zijn en hoe ze in het leven staan. Dit is niet ideaal om een kind op te voeden. Kinderen voelen die onzekerheid en stress en dragen dit mee. Dit kan zich later uiten in angst en een te groot verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen als compensatie. Een kind heeft onvoorwaardelijke aandacht nodig en ruimte om zichzelf te ontwikkelen. Je kind te kort op de huid zitten is niet goed. Te veraf ook niet. Het is jouw natuur om beschermend te zijn voor je kind, maar overbeschermen is niet goed. Zelfs een baby moet je af en toe eens het gevoel geven dat het zonder jou niet altijd gevaar loopt. Ik ben er zelfs voorstander van om een baby af en toe alleen in het gras te leggen en vanop afstand te observeren. Misschien zal het wenen maar het kan ook zijn dat het alle sensaties opneemt en een manier zoekt om zich goed te voelen in die vrijheid.
Ouders zijn soms te competitief ingesteld tegenover hun kind. Dikwijls uit eigen onbewuste profileringsdrang of omdat ze denken dat hun kind dan later sterker in het leven zal staan. Met wat gezonde competitie af en toe is niks mis zolang het maar speels is. Helaas is het bij sommige ouders bittere ernst. Ze maken van alles een competitie en maken van elk conflict gebruik om hun eigen situatie of ervaring boven die van hun kind te zetten. Wat zij meemaken is altijd erger of beter dan wat hun kind meemaakt. Ze luisteren maar half naar hun kind en zijn eigenlijk meer bezig met hun eigen verhaal. Hierdoor kan het zijn dat je kind zich nooit goed genoeg voelt en te hard wordt voor zichzelf. Dit kan zelfs tot zelfdestructief gedrag leiden want je kind zal zich telkens opnieuw willen verbeteren of bewijzen, het zal nooit goed genoeg zijn. Verwacht dan niet dat je kind later zal meevoelen met jouw lijden want jij hebt dat ook niet gedaan. Wees vooral mild met je kind en leer het dat hard zijn pas nodig is wanneer zachtheid niet wordt gerespecteerd of wanneer de omgeving daarop is ingesteld om te presteren.
Sommige mensen zijn bewust kinderloos omdat ze er geen behoefte aan hebben en/of om zelf meer van hun vrijheid te kunnen genieten. Dat moet je ook respecteren. Ieder mens heeft het recht om zijn leven in te richten zoals hij dat wil. Dit betekent niet dat ze niet graag kinderen zien, alleen willen ze de verantwoordelijkheid over het welzijn van een kind niet dragen. Mogelijk zijn ze bang dat dit hun eigen leven te veel gaat bepalen waardoor zowel zijzelf als het kind zich ongelukkig voelen. Dit is nog altijd beter dan ondoordacht kinderen op de wereld zetten terwijl je eigenlijk niet kan voorzien in een juiste omgeving om een kind op te voeden en het klaar te maken om zelfstandig in het leven te staan. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier echt niet om materiele mogelijkheden, het gaat echt enkel om liefde en de juiste aandacht.
Dit zal je misschien raar vinden of zelfs niet begrijpen maar ik vind het belangrijk om – wanneer je kind wijs genoeg is en vatbaar is voor rede- om als ouder te zeggen dat het je spijt dat je je kind zonder inspraak op de wereld gezet hebt.
Ik vind dit één van de mooiste dingen die je kan doen, niet uit schuldgevoel maar gewoon uit respect voor het levend wezentje dat je hebt blootgesteld aan alle risico’s van het leven.
Dit is wat ik zou zeggen: “zoon, dochter ik wil je iets vertellen. Na lang te hebben overwogen of we jou het leven wilden schenken of niet hebben we toch het risico genomen om jou op de wereld te zetten. Het was een moeilijke keuze omdat we niet konden weten wat jij het liefste had gewild. Eigenlijk weten we dit nog steeds niet omdat je nog zo jong bent en voorlopig vooral goeie dingen hebt ervaren. Dingen waar onze liefde en geluk ook voor jou het meeste voelbaar zijn waardoor het minder goede van het leven nog minder opvalt. Misschien hebben wij een verkeerde beslissing genomen en zal jij later misschien teleurgesteld zijn dat wij jou dit hebben aangedaan. Als dat zo is dan begrijpen wij dat, maar weet één ding: het was een bewuste keuze jou te willen en er alles aan te doen om jou een goed leven te geven omdat je dat verdient en omdat we je het gevoel van liefde te kennen niet wilden ontnemen. We hoopten dat dit voldoende zou zijn om toch dankbaar te zijn voor het leven en om te compenseren voor al het lijden op het levenspad. Weet dat je altijd op ons kan rekenen en je verdriet en geluk met ons kan delen. Als jij het leven klote vindt dan zullen wij de schuld op ons nemen en niet wegkijken of zeggen dat je ondankbaar bent, wij zullen dit begrijpen want het was onze keuze, niet de jouwe…”
Cellbuilding Into Human Construction – Mental Coaching Program Inzichten reflections of Awareness