Wat is de zin van het leven ? Dit is een vraag die velen zich stellen en waar velen zichzelf in verliezen. Het leren aanvaarden dat we geboren worden om te sterven en dat alle invulling die we aan het leven geven misschien tot niets dient is een enorm conflict voor een emotioneel denkende soort die alles wil verbeteren, een grote drang heeft om geliefd te worden en lief te hebben en van nature uit wil opbouwen en streeft naar het vergaren van bezittingen en welstand.
Het zit in ons om iets te willen maken van het leven, iets positiefs bij te dragen, doelen na te streven, dit is de gedachte en levensvisie waarmee we in normale omstandigheden worden opgevoed. Op zich een mooie gedachte ware het niet dat we al heel snel in conflict komen met de onvoorspelbaarheid van het leven en met de eindigheid van ons bestaan. Het is niet makkelijk om te leven in functie van het opbouwen van bestaanszekerheid als je beseft dat die eigenlijk in handen ligt van het lot.
Om zingeving te begrijpen, is het belangrijk om ook te zien welke factoren een rol spelen in ons welbevinden. Waardoor voelen we ons gelukkig, wat maakt ons minder gelukkig? Cellbuilding indiceert de verbondenheid met het leven door middel van een cel van zes essentiële contactlijnen waarbij elke lijn staat voor een beleving van een waarde die bepalend is voor het welbevinden van ons zijn. Wanneer je niet goed in je vel zit, je ongelukkig voelt en neigt naar depressiviteit dan wordt de beleving van deze gevoelscontactlijnen verstoord, meestal voelen de gevoelscontacten dan bedreigend aan daar waar ze normaal inspireren en motiveren. Hoe slechter men zich voelt hoe meer men het contact met deze lijnen zal verbreken en hoe meer men zal neigen naar de gedachte van de zinloosheid van het leven. Cellbuilding gebruikt deze cel van belevingsgevoelscontactlijnen met het leven om te reflecteren naar jezelf en bewust te worden van je eigen welbevinden en geluksgevoel. Er moet een gezonde band zijn met de gevoelscontactlijnen van het leven, de inzichten die Cellbuilding indiceert hebben als doel ertoe bij te dragen dat je een beter evenwicht zal vinden tussen het durven zijn en het willen worden, wakker worden met het gevoel dat je een waardig mens bent en niet alles hoeft te weten en te kunnen controleren om je gelukkiger te voelen.
Centraal staat het ego, het ik, het omvat ons DNA, ons fysieke en mentale belastbaarheidsplatform waarop we kunnen bouwen aan onszelf. Hoe we evolueren op dat platform zal afhangen van verschillende interne en externe factoren, met andere woorden wat ons van binnenuit motiveert en wat ons van buitenaf stimuleert. Beiden spelen een belangrijke rol in de kracht waarmee we in het leven staan en hoe we de dingen ervaren. Vanuit ons ego vertrekken een aantal aanknopingspunten met de voeling van het leven die Cellbuilding indiceert als de zes essentiële belevingsgevoelscontactlijnen. Het is de fysieke en mentale perceptie waarmee we deze levensfactoren ervaren die ons inzicht kan geven op de manier waarop we ons verbonden voelen met het leven en hoe gelukkig we ons voelen bij het leven dat we leiden.
De belangrijkste factor die bepalend is om ons gelukkig te kunnen voelen maar bewust niet werd opgenomen bij de zes contactlijnen met het leven is onze gezondheid, gewoon omdat we deze factor niet zelf onder controle hebben. Uiteraard heeft onze levensstijl wel een invloed op onze gezondheid en kan die ertoe bijdragen dat we meer kans maken om gezonder te blijven maar volledige zekerheid heb je nooit. Als je gezond bent zou je eigenlijk alles moeten aankunnen omdat je dan weerbaar genoeg bent en de natuur voorziet in een herstelmodus, natuurlijk kan je dan ook nog altijd ten onder gaan aan een immens verdriet maar de kans dat je lichaam en geest in overlevingsmodus komen en jou in leven houden is wel zeer groot want zo heeft de natuur je gemaakt. De factor gezondheid indiceert Cellbuilding dan eerder als de schil van de cel van de essentiële belevingsgevoelscontactlijnen, als deze schil beschadigd raakt zal dat meestal een grote invloed hebben op het denkproces over het leven.
De eerste contactlijn, de tijd, is een zeer gevoelige lijn. De tijd bepaalt in ons denken de zin van heel veel, vanaf het moment dat we ons ervan bewust zijn dat de tijd tikt en het leven niet oneindig is beginnen we als mens te veranderen tegenover onze omgeving, de tijd maakt ons vergankelijk. Met de tijd hebben we ons ganse leven lang een haat-liefde verhouding, als kind willen we meestal graag al wat ouder zijn en als volwassene zouden we graag weer kind willen zijn. Helaas is het slechts een korte periode van onze kindertijd dat we nog niet met de tijd bezig zijn en we nog ongeremd van het leven kunnen genieten. Ik ben ervan overtuigd dat we een veel gelukkiger leven zouden leiden als er geen tijdsbesef was want de tijd geeft druk. Tijdsdruk, we voelen het allemaal, hoe ouder we worden, hoe meer we ook geconfronteerd worden met de tikkende klok die niet meer terug te draaien valt. De tijd blijft lopen en wij zijn slechts zoals een zandkorrel in een zandloper, gevangen en beperkt in tijd. Helaas kunnen we maar één keer door de tijd lopen en is elke levensfase die we passeren niet meer terug te draaien zoals het zand in een zandloper. Deze gedachte kan heel beklemmend voelen, het zorgt er ook voor dat we meer af- dan optellen. In ons denken kan alles nog maar zo veel keer worden herhaald mits we gezond blijven, alles wat we leuk vinden kan de laatste keer zijn, zelfs gewoon gezond wakker worden. Straks is misschien al niet meer, alles wat we beslissen en elke keuze die we maken gebeurt bewust of onbewust in het teken van de tijd. Door de tijd zijn we ook geconditioneerd geraakt om constant in vaste patronen te gaan denken en leven, op alles moet een tijdstip staan, vanaf onze geboorte al worden we getest om te zien of we evolueren volgens de voorafbepaalde lijn van normale ontwikkeling. Dit is echt jammer want niet ieder mens evolueert volgens dezelfde standaardregels. Je hebt in het nest altijd laatbloeiers die wat meer tijd nodig hebben om voeling te krijgen met het leven, helaas krijgen ze die tijd meestal niet, ten koste van later wordt er niet altijd rekening gehouden met het nu.
We worden gedwongen om ons continu snel aan te passen aan de tijd terwijl er zo veel waardevolle momenten verloren gaan of niet worden benut in het nu. De betekenis van loyaliteit gaat verloren door de tijd, wie morgen iets sneller kan krijgt meestal voorrang op iemand die al jaren loyaal is maar wat trager is. De alsmaar sneller verbeterde technologie doet er geen goed aan, mensen zijn letterlijk gehypnotiseerd door de toetsen en de vele applicaties op hun schermen, er is nog weinig beweging van de emotie die de tijd even doet stilstaan, tenzij er iets ergs gebeurt en er iemand sterft. Ik noem dit één van de meest confronterende helaasheden der dingen. Ik weet, er zijn er veel meer, maar deze vind ik heel erg, gewoon omdat er daardoor zoveel tijd verloren gaat die we niet gebruiken om de juiste aandacht te geven aan onszelf en aan onze medemens. Tijd voor aandacht voor liefde en vriendschap, tijd die verloren gaat dikwijls ten koste van ons meest waardevolle goed namelijk gezondheid. Cellbuilding zet de tijd in de cel van de gevoelscontactlijnen, die je leest volgens het verloop van de wijzers op de klok, dan ook bovenaan. Als je het moeilijk hebt in het leven dan zal het tijdsbesef een groot deel van het conflict zijn of worden.
Hoe kan het beter?
Om je weer wat beter te kunnen voelen zal je moeten leren om het tijdsbesef wat los te laten, om doelen te stellen naar de toekomst zonder tijdsdruk, om naar iets toe te leven zonder dat dit je verblindt voor de weg er naartoe. Je zal met herinneringen uit vervlogen tijden moeten leren omgaan zonder deze te zien als verloren kansen maar als ervaringen die jou sterker en mooier maken als mens, je zal moeten leren aanvaarden dat de tijd loopt maar dat je gerust je eigen tempo mag kiezen en haar niet moet volgen om mee te zijn zonder dat je dingen mist.
Lees meer in deel 2 van deze blog…
