Dit artikel is het derde en laatste deel in de reeks over zingeving. Moeder, waarom leven wij? Dit is de vraag waarop niemand het juiste antwoord kent. De ene denkt hier al meer over na dan de andere en dikwijls is het zo dat, naarmate we ouder worden, hier wel wat meer over gaan nadenken. Ook ik heb uiteraard hét antwoord niet, maar ik wil jullie wel graag wat inzichten geven, zodat je de zaken misschien ook eens vanuit een ander perspectief bekijkt.
Deze teksten zijn misschien niet de makkelijkste om te lezen, maar ik hoop dat jullie toch even moeite willen doen. Ze zeggen dat je in je blogs moet schrijven alsof je teksten voor een twaalfjarige schrijft, en het klopt dikwijls wel, de meeste mensen doen ook geen enkele moeite meer. Teksten moeten makkelijk leesbaar zijn, alinea’s kort, en je mag niet teveel moeilijke woorden gebruiken, anders klikt men gewoon weg maar sommige zaken zijn wat moeilijker te vereenvoudigen en ik ben van mening dat men soms wel eens wat meer aandacht en inspanning van de lezer mag vragen.
We zagen al eerder dat onze contactlijnen (onze verbondenheid) met de natuur, met de tijd, met de dieren allemaal reflecteren hoe wij in het leven staan en hoe we ons voelen. Het spreekt voor zich dat we ook aandacht moeten besteden aan de omgang met onze medemens.
De verbondenheid met onze medemens is een zeer delicate gevoelscontactlijn van het leven, relaties zijn gemakkelijk gemaakt maar moeilijk te onderhouden omdat ieder mens constant zowel mentaal evolueert als fysiek verandert. Ieder mens heeft ook zijn eigen bagage mee en baseert zijn vertrouwen op ervaringen uit zijn verleden, logisch toch dat het dan niet makkelijk is om te blijven voorzien in dezelfde aandacht en ook dezelfde beleving te behouden. Je moet zelf constant je evenwicht zoeken en terwijl je de puzzel van het leven probeert te leggen veranderen de puzzelstukken regelmatig van vorm en dit is dan ook nog eens hetzelfde is bij je medemens met wie je een relatie hebt. Soms blijft er door het leven dat we leiden niet veel over van de bewuste keuze om een persoon aantrekkelijk te vinden en deze te vertrouwen om een vaste relatie op te baseren, relaties zijn dan ook een gevoelsband waar je constant moet aan werken en het beste middel om een relatie gezond te houden is communicatie.
Sociaal of professioneel, elke relatie maakt ups en downs mee, alleen wordt de handdoek dikwijls te snel in de ring gegooid en vergeten we hoe zeer we ons best hebben gedaan en ooit gewenst hebben om iets op te kunnen bouwen met elkaar. De grootste conflicten die deze gevoelscontactlijn met het leven verstoren zijn meestal gebaseerd op jaloezie, machtsmisbruik en ondankbaarheid, we verwachten veel van elkaar maar geven we ook evenveel dan dat we verwachten? Het beste dat je kan doen is veel communiceren met elkaar, veel praten maar ook goed luisteren. Dit klinkt als een cliché maar het is wel zo want hoe meer je praat hoe beter je elkaar leert kennen en vooral begrijpen. Er zijn uiteraard ook situaties waar je beter afstand neemt van elkaar, soms zijn de verschillen zo groot dat er geen compromis mogelijk is en niet ieder mens is boeddha genoeg om alle verschillen te blijven verdragen en met de wijsheid en de mantel der liefde te bedekken. Voel je dan niet slecht, uiteindelijk zijn we allen individuen met een eigen mening en geloof en zelfs een bloedband mag geen enkelband zijn voor het leven.
Wanneer je echt ongelukkig bent dan is het anders en heb je de neiging om deze gevoelscontactlijn te verbreken, mensen die echt ongelukkig zijn zullen zich meer en meer terugtrekken omdat ze niet meer geloven in de goedheid van de mens. Ze doen dit eerst en vooral om zichzelf te beschermen tegen nog meer teleurstellingen en als het echt heel slecht met hen gaat dan is het uit onverschilligheid omdat ze niet meer geloven in liefde en vriendschap.
Het kan ook zijn dat je als mens van nature uit vrij solitair wil leven en meer op jezelf wil zijn omdat dit je meer rust geeft en dan is daar niets mis mee. Het is ook geen enkel probleem als het alleen willen zijn een bewuste keuze is als een gevolg van een ervaring die tot een bepaald inzicht heeft geleid dat jou ook meer mentale rust brengt. Anders is het wanneer je deze gevoelscontactband verbreekt omwille van haatgevoelens of onverwerkt verdriet omdat dan het verbreken zal leiden tot een negatief spanningsveld dat zal zorgen voor interne conflicten met je geweten.
Verdriet is een proces dat je verwerkt met hoogtes en laagtes, soms heb je wat tijd nodig om alleen te zijn maar er zullen zeker ook momenten zijn dat je iemand nodig hebt om kwijt te kunnen wat je voelt, betrokkenheid is wat ons mensen deugd doet, voelen dat je niet alleen bent. Het is ook niet abnormaal als je het soms helemaal gehad hebt met de wereld en je het liefst van al ergens alleen teruggetrokken in de natuur weg van de mensen zou willen leven want mensen kunnen soms echt onhebbelijk zijn. Meestal is dergelijke reactie impulsief en van korte duur omdat je even niet weerbaar genoeg bent om te reageren vanuit de gedeelde kwetsbaarheid van ons mens zijn.
Cellbuilding probeert dan ook als het meest waardevolle inzicht om de gevoelscontactlijn met de mensen te onderhouden het volgende te indiceren: probeer om de kwetsbaarheid van je medemens te zien in plaats van te reageren op het schild dat hij gebruikt uit onzekerheid en angst. Op deze manier zal je minder geneigd zijn om de relaties met mensen te verbreken. Als je geen gevoelens meer kan delen met je medemens dan zal je nog ongelukkiger worden dan van de teleurstelling door een conflict. Dit gezegd zijnde is het een zeer ernstige indicatie van depressiviteit wanneer je deze gevoelscontactlijn begint te verwaarlozen, het wil zeggen dat je alle hoop hebt opgegeven en in niemand meer gelooft, bang dat het geluk van anderen je nog meer zal kwetsen en je nog depressiever zal worden sluit je je niet af maar op.
De verbondenheid met de essentiële contactlijn van de zingeving in het leven zegt veel over hoe we denken tussen leven en dood. Het is niet makkelijk om de zin van alles in te zien, tenslotte moeten we alles wat we opbouwen afgeven en achterlaten, zelfs de zaken die ons grootste geluk bepalen en waarvoor we zo hebben gevochten kunnen ons van de ene op de andere dag zomaar ontvallen. Wij mensen zijn nu eenmaal zeer gehecht aan wat we bij wijze van spreken hebben veroverd, of het nu een titel of status is, een partner een prestatie of bepaalde luxe die we verworven hebben, we zien dit als een beloning die we verdiend hebben en ons niet mag afgenomen worden. Maar het leven is niet fair, het houdt geen rekening met wat wij rechtvaardig vinden, het beloont en straft niet volgens een bepaalde ethiek, klein en nietig als we zijn zouden we beter wat nederiger en respectvoller zijn tegenover het leven en onze medemensen.
Het besef dat we eigenlijk niet zo veel controle hebben en dat alles wat we vandaag opbouwen morgen weg kan zijn maakt dat velen twijfelen over de zin van alles. Op zich mag die twijfel er wel zijn, het doet ons nadenken, maar soms worden we er zo door overmand dat de gezonde twijfel plaats maakt voor angst, angst om te leven omdat het leven onlosmakelijk verbonden staat met de dood. Wat voor zin heeft het om gezond te leven en altijd je best te doen voor je medemens wanneer je weet dat je evengoed zo maar ongeneeslijk ziek kan worden of straks kan omkomen in het verkeer? Wat voor zin heeft het als je weet dat het noodlot geen verschil maakt in wie goed of slecht is ?
Wel, het heeft altijd zin, ook al eindigt het misschien ergens op niets, gewoon omdat je als mens voldoening haalt om te evolueren in de tijd. Het zit gewoon in onze natuur om iets te willen betekenen in het leven, iets bij te dragen voor onszelf of voor een ander, we hebben ook gewoon het recht om te genieten van de goede dingen in het leven, om van de kleine zonden te proeven. Geen mens heeft bewust kunnen beslissen of hij geboren wilde worden of niet, dat geeft ons het recht om onszelf te zijn en bijzonder te willen zijn en niet zomaar alles aan te nemen of te volgen. Ook daar alleen al zit de zin, als je het leven dat jou gegeven is onrechtvaardig vindt dan kun je nieuwe inzichten indiceren die mensen aan het nadenken zetten, het geeft zeker zin om iets achter te laten van jouw ervaringen en het heeft zeker zin om liefde en vriendschap te geven omdat je daar ook zelf gelukkiger van wordt. De liefde is iets wat je altijd zal bijblijven, ook al doet het jou het meeste pijn als je iemand verliest of iemand jou verliest, het zal die ervaring en die herinnering zijn die jou in leven houdt en ervoor zal zorgen dat de tijd die je kreeg of werd opgedrongen de moeite was.
Probeer de zin te blijven inzien van hoop, de uitzondering van de genezing zit dikwijls in het denken, wie positief kan blijven denken geraakt makkelijker een stapje verder in het leven. Het is normaal dat je soms twijfelt aan de zin van het leven als het allemaal tegenzit maar probeer dit als een extra uitdaging te zien waar je sterker van wordt. Als je denkt dat je best doen zinloos is denk dan eens aan al die goede mensen die je al gekend hebt en er niet meer zijn, van het voorbeeld van de eenvoud waarmee je oma en opa iets bijzonder hebben bijgebracht bij jouw leven tot de wereldberoemde helden uit je kindertijd die er misschien al niet meer zijn, hun leven was niet zinloos net omdat ze nooit de moed hebben opgegeven ook al wisten zij evengoed dat ze ooit gingen sterven. Bouwen aan het worden van een beter mens is zinvol omdat het ons dichter bij de verlichting brengt van het zijn en wellicht het sterven ook verzacht.
Wat is de zin van het leven ? Dit blijft een vraag die velen zich stellen en waar velen zichzelf in verliezen. Het leren aanvaarden dat we geboren worden om te sterven en dat alle invulling die we aan het leven geven misschien tot niets dient is een enorm conflict voor een emotioneel denkende soort die alles wil verbeteren, een grote hechtingsdrang heeft om geliefd te worden en lief te hebben en van nature uit wil opbouwen en streeft naar het vergaren van bezittingen en welstand.
Het zit in ons om iets te maken van het leven, iets positiefs bij te dragen, doelen na te streven, dit is de gedachte en levensvisie waarmee we in normale omstandigheden worden opgevoed. Op zich een mooie gedachte ware het niet dat we al heel snel in conflict komen met de onvoorspelbaarheid van het leven en met de eindigheid van ons bestaan. Het is niet makkelijk om te leven in functie van het opbouwen van bestaanszekerheid als je beseft dat die eigenlijk in handen ligt van het lot.
Gaan we vandaag minder van de zon genieten omdat ze morgen regen voorspellen? Integendeel, we genieten vandaag extra van de zon en dan zullen we morgen beter tegen de regen kunnen. Zo moeten we ook het leven proberen bekijken. Het is niet omdat het morgen kan gedaan zijn, dat we vandaag niet mogen/kunnen genieten.
Soms kan het echt zo tegen zitten dat je alle hoop laat varen en alles zinloos lijkt. Als jij je zo voelt, zoek hulp, zoek iemand om erover te praten want praten heeft en geeft altijd zin.
