Voor vele meisjes, vrouwen spreekt het perfecte lichaam van een atlete, een ballerina of model tot de verbeelding. Ook voor jongens kan het ideaalbeeld van een strakke spierbundel met brede schouders een streefdoel zijn. Ze denken vaak dat dit ideaalbeeld hun geluksformule is. Als je er zo uitziet dan kan je niet anders dan je gelukkig voelen en in evenwicht zijn met het leven, zo zou je denken.
Uiteraard is dat niet zo. Een rolmodel van uiterlijke perfectie is niet altijd gelukkig vanbinnen. Het is een leven met veel tegenstrijdigheden waar constant geflirt wordt met de grens van de gezondheid. Het is een dwangmatig vasthouden aan het gecreëerde verwachtingspatroon van een perfectiebeeld. Je moet het lichaam forceren, vaak tegen zijn natuur in. Het is meer dan in een normaal leven een gevecht tegen de tijd en de gedachte van de vergankelijkheid.
Onderschat niet de druk en de stress die deze mensen elke dag voelen. Ze zijn vergroeid in een levensstijl die fysiek geconditioneerd is. Deze levensstijl verloopt niet volgens de realistische beleving en verwerking van al de levensfasen. Hun sociaal leven is dikwijls beperkt tot de wereld waarin ze moeten presteren. Zij die geluk hebben kunnen het verminderen van hun fysieke vermogen en hun fysieke belastbaarheid door de toenemende leeftijd langzaam loslaten. Ze krijgen tijdig het inzicht dat het leven even mooi kan zijn zonder de fysieke extremen te moeten opzoeken. Sommigen krijgen die kans niet en moeten gedwongen stoppen omdat hun lichaam niet meer wil voor ze er mentaal klaar voor zijn. Velen krijgen het dan heel moeilijk om de echte zin van het leven terug te vinden.
Het is uiteraard niet allemaal kommer en kwel is als je het leven leidt van een rolmodel met wat men dan omschrijft als ‘het perfecte lichaam’. Natuurlijk zijn er ook positieve kanten aan het verhaal. De mogelijkheid om een fysiek talent te kunnen ontwikkelen tot zijn maximale belastbaarheid en die controle te voelen brengt ook vele geluksgevoelens met zich mee. Sommigen kunnen het belang van hun fysieke carrière goed relativeren en zien dit gewoon zien als fase in hun leven die kort maar intens is. Ze beseffen hoeveel geluk ze hebben om dit te kunnen en mogen meemaken.
Toch is het gevaar reëel dat wanneer je geluksgevoel afhankelijk geworden is van je uiterlijk en fysieke kracht het leven heel benauwd kan voelen als je de eerste tekenen van vergankelijkheid begint te voelen.
Cellbuilding wil jou laten nadenken over de schaduwzijde achter het masker van de fysieke perfectie. Ik wil jou graag een realistischere kijk geven op verkeerde waardegevoelens die een negatieve invloed hebben op het zelfbeeld.
De eerste vraag die ik jou wil stellen is deze:
als je er graag zou uitzien als een atleet/ballerina/model, ben je dan ook bereid jouw levensstijl inruilen voor die van hen? Ben je bereid om niet alleen de voordelen maar ook de nadelen erbij te nemen? Ben jij bereid om jouw hele leven in functie van dat doel in te richten?
Niemand wordt geboren met het perfecte lichaam van een atleet. Het vergt jaren van trainen en leven in functie van dat ene ding ‘sport’. Al van zeer jonge leeftijd zijn topatleten bezig om de basis te leggen van hun huidige prestaties. Toen jij als kind alles speels beleefde lag hun focus al op fysiek beter worden en hun lichaam fysiek uitdagen. Ergens was er al heel vroeg een intuïtief aanvoelen wat goed en slecht voor hun lichaam was. Ze waren al meer bezig met hun gezondheid in functie van hun sport.
Besef dat het leven als topsporter een heel solitair bestaan kan zijn. Hun sociale leven is vaak heel beperkt: weinig of geen familie- of vriendenfeestjes, liever op tijd gaan slapen en je lichaam verzorgen om voldoende te kunnen herstellen tegen de volgende training of wedstrijd.
Topatleten werken en leven constant in functie van een volgende wedstrijd. Weekends bestaan vooral uit extra trainen als er geen wedstrijd is of als het wedstrijd is dan is het stressen, zien dat alles klopt, materiaal checken, eten in functie van de wedstrijd, dus geen lekker lang ontbijt en genieten van gezellig tafelen. De verplaatsing maken, de prijsdeling en weer terug naar huis en maandag begint alles weer terug opnieuw met focus op volgende wedstrijd.
Het moeilijkste van alles is later leren omgaan met verlies, kwetsuren, pijntjes die niet meer weggaan… Een atleet leeft altijd met onzekerheid dat het lichaam bij zware trainingsbelasting kan breken want topsport daagt het lichaam vaak uit tot op de grens van gezondheid. Topsport is niet gezond, ook al zien atleten er sterk en gezond uit.
Meestal beginnen de eerste kwalen en pijntjes al na een vijftal jaar topsport. Sommige pijntjes gaan ook niet meer weg. Atleten leren vaak leven met pijn. Wie geluk heeft blijft gespaard van chronische letsels maar de meesten lopen een zekere nevenschade op die ze na hun topsportperiode meedragen in hun verdere leven.
Een topsportcarrière duurt meestal niet zo lang. Uiteraard hangt dit ook af van welke sport je doet maar veel langer dan 10 à 15 jaar is het meestal niet. Daarna wordt het fysiek en mentaal heel moeilijk om nog verder te doen. De belastbaarheid van het lichaam vermindert en ook wordt de confrontatie met een nieuwe jongere generatie steeds moeilijker. Het besef dat je niet meer kan verbeteren en elk jaar voelt dat het minder wordt en je zelfs niet meer kan meestrijden voor de ereplaatsen zorgt ervoor dat je wil stoppen.
Soms ben je gelukkiger om te kunnen dromen onder het plafond dan tegen je plafond aan te zitten
Reflections of Awareness
Velen denken ook dat alle topsporters goed verdienen en binnen zijn als ze stoppen. Helaas, misschien voor enkele sporten zoals voetbal en tennis is de kans groot maar bij de meeste andere sporten en zeker de individuele sporten zoals atletiek en wielrennen of turnen is dat niet zo. Bij deze sporten zijn het enkel de wereldtopatleten die genoeg verdienen om na hun sportcarrière niet meer te moeten werken. Wie geen wereldtop was, zeg maar degenen van de tweede lijn, verdiende tijdens de sportcarrière net genoeg om van te kunnen leven en moet meestal na de sportcarrière nog gaan werken.
Wees dus niet direct jaloers op her perfecte lichaam van een atleet. Het is een mooie verpakking die soms veel lijden verbergt. Uiteraard is het ook niet allemaal slecht. De meeste atleten zouden niet anders willen. Zeker tijdens hun eerste jaren als ze nog jong zijn en zicht hebben op verbetering. Het besef dat je een talent hebt ontwikkeld dat boven het kunnen van de gemiddelde mens ligt geeft een apart gevoel van levenslust. Jammer genoeg komt de dag – meestal sneller dan men denkt – dat het een tweestrijd wordt tussen geest en lichaam.
Gevangen zitten in een lichaam dat tegenwerkt terwijl het hele welbevinden en geluksgevoel afhankelijk is geworden van fysieke prikkels is zeer beangstigend. Veel topsporters dreigen dan ook in een depressie te belanden wanneer hun lichaam niet meer alles kan wat ze gewoon waren. Het is een verslaving zoals een ander maar eigenlijk moeilijker om van af te kicken omdat in het hoofd van een topsporter ook de gedachte zit dat bewegen de essentie is van het leven en past bij de natuur van onze soort wat het moeilijk maakt om dit te zien als een bedreiging voor de gezondheid.
Een topsporter leeft twee levens maar sterft ook twee keer in het leven, één keer na zijn topsportcarrière en één keer in het normale leven.
Leven achter de sierlijke perfectienorm van vrouwelijke schoonheid
Wie ervan droomt om net zo sierlijk te bewegen als een ballerina en er ook zo wil uitzien beseft niet altijd dat ook zij al van heel erg jonge leeftijd bezig waren om hun lichaam zo te kneden, eigenlijk tegen de natuurlijke bewegingsmobiliteit in. De overstrekkingen en belastbaarheid die de pezen moeten leren verdragen om de unieke vormspanning en lenigheid er zo natuurlijk te laten uitzien zijn misschien mooi en meisjesachtig en het toppunt van elegantie maar dit is niet het soort beweging waarvoor een mensenlichaam gemaakt is.
Er is al op jonge leeftijd een zware selectie om in aanmerking te komen voor de top. Lichaamsverhoudingen moeten kloppen en er moet een zekere natuurlijke flexibiliteit en belastbaarheid aanwezig zijn die boven het gemiddelde ligt. Het dansgehalte kan eventueel worden aangeleerd maar wie ook daar weinig aangeboren talent heeft voor ritme en présence zal het moeilijk hebben om het tempo aan te kunnen om de uitvoeringen snel genoeg aan te leren.
Het is m.a.w. al een natuurlijke selectie van jongs af aan waar je ondanks je wilskracht en zin om ballerina te worden de keuze zelf niet in de hand hebt. Als je dan toch het perfecte lichaam had meegekregen van moeder natuur om dit te kunnen is het nog maar de vraag of je de levensstijl van een ballerina er zou willen bijnemen. Deze mensen staan op een zeer strikt trainingsregime. Er is geen of zeer weinig ruimte voor culinair genot. Nog meer dan in andere topsport disciplines staat elke seconde van het leven van een ballerina in het teken van het optimaal kunnen gebruiken van het lichaam. Er is weinig ruimte voor kleine en grote verleidingen met mogelijk nadelig effect op de fysieke prestaties en op de uiterlijke schoonheid. Hierdoor ziet men in dit milieu vaak eetstoornissen.
Daarnaast is er ook bij hen de nevenschade waar het lichaam mee moet leren omgaan. Na enkele jaren is het leren leven met pijntjes een constant gegeven. Ook al is dit niet af te lezen van de performance zelf, het beeld achter de schermen is dikwijls heel anders. Hoe makkelijk alle bewegingen op het podium en tijdens de trainingen ook lijken, dansers verbijten heel vaak pijn. Je zou vele ballerina’s niet herkennen als je ziet op welke manier zij ‘s morgens uit hun bed komen.
Velen leven op pijnstillers tijdens en na hun carrière. Een minderheid heeft het geluk om te blijven functioneren in hetzelfde milieu, vaak als lesgever. Een groot aantal moet op zoek naar een andere job. Dit vraagt een grote en soms moeilijke aanpassing om goed te functioneren in een nieuwe wereld. Soms zijn de fysieke kwalen zelfs zo beperkend dat dit hun jobkeuze beperkt. Dat maakt hen extra kwetsbaar op de arbeidsmarkt.
Perfectie is niet hoe iets of iemand er uit ziet maar hoe je naar iets of iemand kan kijken
Reflections of Awareness
Leven achter de glitter en glamour van de perfecte maten en looks
Wie zou niet het mode icoon willen zijn op de catwalk of het kroontje willen dragen in een missverkiezing? Veel dichter bij het leven van een prinses kan je denk ik niet komen. Alleen maar mooi moeten zijn en daar alles kunnen en mogen voor doen lijkt een ideaal leven. Toch schuilt ook hier achter het masker van het perfecte leven een donker kantje. Het is een apart wereldje en een eerder solitair bestaan. Ook al lijkt het niet zo, het leven van echte topmodellen bestaat voor een groot deel uit onderweg zijn. Ze brengen veel tijd alleen door op hotelkamers.
Onderschat ook de druk niet om er altijd even goed uit te zien. De concurrentie is groot en hard. Een lichaam bestaat uit levende cellen die continu in verandering zijn. Je hebt niet altijd controle over die veranderingen. Hormonen nemen soms een loopje met het uiterlijk, huiduitslag, opstapeling van vocht etc. heb je niet altijd onder controle. Er zijn maar weinig modellen die kunnen eten waar ze zin in hebben. Het is bekend dat modellen vaak eetstoornissen ontwikkelen om de juiste maten te houden.
Omdat de houdbaarheidsdatum van een topmodel beperkt is ervaren velen al snel de druk van de leeftijd. De concurrentie met jongere modellen die staan te drummen om hun plaats in te nemen is zwaar. De confrontatie met het aftakelen en ouder worden is voor de meeste mensen al niet makkelijk. Laat staan wanneer je eigenwaarde enkel afhankelijk is van je uiterlijk. Je voelt de druk van het leven en de vergankelijkheid vele malen sterker aan. Dit kan leiden tot depressie. Vele modellen grijpen ook naar drugs en antidepressiva om te kunnen blijven functioneren.
Er is maar voor weinigen een carrière weggelegd in de media na hun modellentijd. Velen verdwijnen in de massa dikwijls leeg en uitgeblust en leven een teruggetrokken bestaan. Het is vaak moeilijk om na een leven in de schijnwerpers nog zin te vinden in een normaal leven.
Als je een modellenleven leidt is het bovendien niet makkelijk om een stabiele relatie op te bouwen. Ook hier loert het gevaar van eenzaamheid om de hoek.
Wat je wel kan opnemen uit deze wereld is het relatieve beeld van een schoonheidsideaal. Buiten de perfecte maten, als die al perfect zijn, zal het je ook opvallen dat schoonheid in verschillende types persoonlijkheden en uiterlijk terug te vinden is. Er is dus niet één schoonheidsideaal, zelfs niet in de modewereld, dus zeker niet daarbuiten.
Schoonheid kent vele gezichten
Reflections of Awareness
Zie mensen die fysiek en uiterlijk tot de verbeelding spreken als een inspiratiebron van wilskracht. Gebruik dit om jezelf te motiveren iets te veranderen aan je levensstijl in functie van je welzijn. Maar wees ervan bewust dat een perfect lichaam geen voorwaarde is om je eigenwaarde en geluk aan af te meten. Hun uiterlijk is niet de standaardnorm van de betekenis van schoonheid en welzijn. Hun lichaam is ook vergankelijk. Als je slaaf bent van je lichaam dan zal de confrontatie met deze vergankelijkheid veel groter zijn.
Je ziet deze mensen ook altijd op hun best wanneer ze moeten presteren. Bedenk dan dat ze er niet altijd zo uit zien wanneer ze buiten het zicht van de camera of buiten de belangstelling lopen. Ze lijken uiterlijk ook vaak gezonder dan ze in realiteit zijn. Gedurende een korte periode zien ze er misschien perfecter uit. Echter, als je geluk hebt en gezond blijft, is er ook na je 35ste een lang leven te leiden, te lang om je ongelukkig te voelen.
Als je streeft naar hun perfecte lichaam dan word je net als hen slaaf van hun levensstijl.
